Da
’n meis t’esi partì
për
’l viage da landa ’s turna nèn,
me
fieul, e ’dcò mi sun morta
’nsèm
a ti – ma quand i vard
nostre
muntagne mi i ’t sent
belesì, i ’t sent dausìn a mi
e i sent ch’ it ëm disi:
«Mama,
fa nèn parèj,
piura
nèn, mi i tü spet belesì»,
ma a sun nèn lacrime –
a
è pieuva, pieuva ch’a pieuv,
a
pieuv, a pieuv – e a chitrà pì.
Nessun commento:
Posta un commento